“Mijn hoofd is omgedraaid”

Een jongedame met een verstandelijke beperking komt bij mij voor rouwverwerking en paardencoaching. Ze gaat bij de pony de bak in. De pony snuffelt op zijn plaats aan de grond en krabt wat aan z’n been. Ik vraag haar wat ze voelt in haar lichaam. Ze geeft aan dat ze pijn voelt in haar buik en dat ze lastiger kan ademhalen. Ik vraag haar goed door te blijven ademhalen en vertel haar wat de pony haar wil vertellen. Ze geeft aan dat ze iemand heel erg mist en wordt emotioneel. De pony loopt naar haar toe en gaat heel dicht bij haar staan. Ik merk aan haar dat ze het verdriet nog niet echt wil toelaten en geef aan dat het helemaal ok is om het te laten gaan en hierbij de pony kan vasthouden als ze dat prettig vind. Ze gaat tegen de pony aan staan en ze begint hevig te snikken. Er komt veel los, ze staat een tijdje zo en de pony staat haar bij. Zodra ze wat rustiger is geworden veranderd de pony van plaats en gaat achter haar staan. Ze geeft aan dat ze een warm gevoel in haar rug voelt en het prettig vind dat de pony achter haar staat. Ik vraag haar wat ze nog meer voelt. Ze geeft aan dat ze minder pijn in haar buik voelt en dat haar hoofd is omgedraaid. Ik vraag haar wat ze precies bedoelt met het omgedraaide hoofd. Ze geeft aan dat alles in haar hoofd is omgedraaid en ze weer normaal kan denken. Hierna gaat zowel de pony als zijzelf staan gapen.

Achtergrond van deze sessie

Een tijdje geleden kreeg ik een hulpvraag vanuit een verstandelijk beperkte jonge dame voor rouwverwerking. Ik heb een broer met een verstandelijke beperking maar ik heb nooit met deze doelgroep gewerkt, ik dacht.. kan ik dit wel? Is het verstandig om deze uitdaging aan te gaan? Na een intake heb zowel ik als de jongedame besloten om samen in het diepe te duiken en aan de slag te gaan met haar rouwverwerkingsproces samen met paarden.

Na een aantal sessies samen te hebben gewerkt met het paard kwam er al meer zelfvertrouwen en durfde ze al meer en meer los te laten. Echter, ik vond het lastig om haar alleen in de bak te laten bij het paard en het paard hierbij ook los/vrij te laten bewegen. Hier zat bij haar een angst en voor mij was het een spannende omdat er toch een andere interactie is met haar dan een volwassene zonder beperking. Tot afgelopen zaterdag… Ik merkte dat er steeds, zoals zij zelf aangeeft, een brok in haar keel zit en een knoop in haar maag. Als ze bij mij is komt er veel los, maar als ze dan weer thuis is bouwt ze toch weer spanning op. Ik dacht ik probeer het gewoon om haar los bij het paard te laten staan. Dit heeft erg goed uitgepakt. Zo zie je maar dat je altijd op je paard kan vertrouwen!!